Sa tuig 1895, usa ka batan-on nga nagsakay sa usa ka sakyanan de pasahero gikan sa Namur padulong sa Brussel nagbasa'g usa ka libro bahin sa pagkakabig sa usa ka Moro ngadto sa pagka Kristiyano. May usa ka ateyo kon way-pagtuo miingon kaniya.

"unsa ba kanang imong gibasa maorag interesente kaayo?"
"Matuod. Kinabuhi sa tawong way pagtuo midawat kang Jesus."

"Kataw-anan," matud pa sa tawo. "Mutuo ka ba diay'g Dios o sa Relihiyon?"
"Oo," tubag sa batan-on. "Aduna gayu'y Ginoo nga Magbubuhat."

"Dugay na akong nagtuon bisan sa kinaiyahan, wala akoy ikapamatuod nga dunay Dios. Ang makita ray akong tuohan."
"Nakakita ka ba sa imong salabotan?" Tukso sa batan-on.

"Wala." Tubag sa way pagtuo.
"Kon mao kana" padayon sa batan-on, ayaw pagtuo nga duna kay salabotan, kay wa kini nimo makita."

Pagtulon-an:
Daghan ang ania bisan dili makita sa atong tawhanong mga mata, sama sa kinabuhi, sa atomo ubp. Ang kinaadman nagtudlo, "Ang mga butang nga makita dunay kataposan, apan ang butang nga dili makita walay kataposan." (2 Kor. 4:18).
Magaampo kita nga magadugang ang atong pagtuo sa Dios, sanglit ang pagtuo dili resulta sa halawom nga pagtoon kondili usa hinoon ka gasa sa Dios. "Naluwas kamo tungod sa pagtuo, kini hatag sa Dios." (Epeso 2:8)